Covidien Shiley Instrucciones De Uso página 56

napełniania. Rozpoczęcie zabiegu z użyciem rurki, która wykazała wadliwe działanie układu napełniania może
niepotrzebnie narazić pacjenta na niekorzystny wpływ ekstubacji, ponownej intubacji bądź utraty wspomagania
oddechowego. Ponadto, na początku okresu intubacji i okresowo podczas stosowania należy kontrolować
integralność systemu napełnienia. Awaria systemu napełniania może prowadzić do zgonu pacjenta.
• Stosowanie miejscowe lidokainy w aerozolu zostało skojarzone z tworzeniem się porów w mankietach PVC
(Jayasuriya, K.D., and Watson, W.F.: P.V.C. Cuffs and Lignocaine-based Aerosol. Brit.J.Ann.53:1368, 1981). Aby
zapobiec przypadkom utraty szczelności mankietu w wyniku powstania porów, stosowanie tego preparatu
zależy od indywidualnej oceny sytuacji klinicznej dokonanej przez anestezjologa. Ci sami autorzy stwierdzili, że
roztwór chlorowodorku lidokainy nie wykazuje opisanego działania na tworzywo mankietu rurki intubacyjnej.
• Różne struktury kostne kolidujące z rurką na drodze intubacji (np. zęby, małżowiny nosowe), a także narzędzia o
ostrych krawędziach używane podczas zakładania rurki stanowią zagrożenie dla integralności mankietów. Podczas
wprowadzania rurki należy chronić przed uszkodzeniem cienkie ścianki mankietów, by nie narażać pacjenta na
możliwość spowodowania urazów z powodu rozintubowania i ponownej intubacji. W razie stwierdzenia uszkodzenia
mankietu, należy odstąpić od wykorzystania rurki.
• Dyfuzja mieszanki podtlenku azotu, tlenu lub powietrza może zwiększyć lub zmniejszyć objętość i ciśnienie
wewnątrz mankietu. Wypełnienie mankietu mieszanką gazu, która będzie miała kontakt z jego zewnętrzną
powierzchnią jest zalecane w celu zmniejszenia stopnia dyfuzji.
• Nie zaleca się napełniania mankietu „na wyczucie" lub za pomocą z góry odmierzonej objętości powietrza,
ponieważ wyczuwalny opór nie jest miarodajnym wskaźnikiem stopnia napełnienia. Należy ściśle monitorować
ciśnienie wewnątrz mankietów przy pomocy urządzenia do pomiaru ciśnienia. Funkcją balonika kontrolnego
jest wskazywanie obecności ciśnienia lub podciśnienia w mankiecie, a nie wskazywanie poziomu ciśnienia.
• Nie należy nadmiernie napełniać mankietu. Ciśnienie mankietu nie powinno zwykle przekraczać
25 cm H O. Carroll i Grenvik zalecają utrzymanie ciśnienia wewnątrzmankietowego na poziomie
2
25 cm H O lub niżej (Carroll, R.G., and Grenvik, A: Proper use of large diameter, large residual cuffs. Critical
2
Care Medicine Vol. 1, No. 3: 153-154, 1973). Nadmierne napełnienie może spowodować uszkodzenie tchawicy,
pęknięcie mankietu i w rezultacie opróżnienie lub zniekształcenie mankietu,
co może doprowadzić do zablokowania dróg oddechowych.
• Przy doborze ciśnienia uszczelniającego należy wykorzystywać technikę minimalnej objętości blokujące
lub technikę minimalnej nieszczelności w połączeniu z zastosowaniem manometru mierzącego ciśnienie
wewnątrzmankietowe. Ciśnienie wewnątrzmankietowe winno być stale monitorowane podczas intubacji, a
każde odchylenie od wartości prawidłowych rozpoznane i niezwłocznie skorygowane.
• Przed zmianą pozycji rurki należy spuścić powietrze z mankietu. Zmiana pozycji rurki z wypełnionym mankietem
może spowodować obrażenia u pacjenta, co może wymagać interwencji medycznej, lub uszkodzenie mankietu
wymagającego wymiany rurki. Po całkowitym usunięciu powietrza z mankietu, podciśnienie w strzykawce
spowoduje zapadnięcie się balonika pilotowego rurki intubacyjnej. Po każdej zmianie pozycji należy sprawdzić,
czy rurka jest umieszczona prawidłowo.
• Strzykawki, zawory trójdrożne lub inne urządzenia nie powinny pozostawać podłączone do złącza zaworu
napełniającego przez dłuższy czas. Powstałe naprężenie może spowodować pęknięcie obudowy zaworu i
wywołać opróżnienie mankietu.
OSTRZEŻENIA I ŚRODKI OSTROŻNOŚCI (ogólne)
• Rurki intubacyjne RAE z mankietem TaperGuard są dostosowane do przeciętnego pacjenta i w związku z tym,
w przypadku konkretnego pacjenta, odległość od końcówki dystalnej do zgięcia może być zbyt duża lub
zbyt mała. Wybór właściwego rozmiaru rurki intubacyjnej dla danego pacjenta powinien być dokonany na
podstawie fachowej oceny klinicznej, z uwzględnieniem tego, iż u pacjenta o drogach oddechowych krótszych
niż przeciętne może dojść do intubacji oskrzela, a u pacjenta o drogach oddechowych dłuższych niż przeciętne
mankiet może oddziaływać na struny głosowe. Im większa jest średnica wewnętrzna rurki intubacyjnej RAE z
mankietem TaperGuard, tym większa jest odległość od końcówki od zgięcia, co odpowiada zaobserwowanej
korelacji pomiędzy wielkością pacjenta a długością dróg oddechowych. Jeśli odległość od końcówki do zgięcia
wydaje się nieodpowiednia dla danego pacjenta, należy rozważyć użycie rurki RAE o mniejszej lub większej
średnicy wewnętrznej, co będzie wiązało się ze stosowną zmianą odległości.
• Należy koniecznie sprawdzić czy po intubacji rurka pozostaje w prawidłowej pozycji, szczególnie jeśli zmienia
się pozycję pacjenta lub ułożenie rurki. Wszelkie nieprawidłowe ułożenia rurki powinny być natychmiast
korygowane.
• Podczas przechowywania chronić przed wysoką temperaturą i ekspozycją na promieniowanie ultrafioletowa.
• Jeśli po intubacji spodziewane jest znaczne zginanie głowy (podbródek do klatki piersiowej) lub ruchy ciała
pacjenta (np. zmiana ułożenia do pozycji bocznej lub na brzuchu), należy rozważyć użycie wzmocnionej rurki
intubacyjnej.
56